Μια φορα και έναν καιρο, ητανε ενα αγόρι. Όχι πολυ διαφορετικό απο τα άλλα, ολοι σχεδον το αγαπούσαν και όλους σχεδον τους αγαπούσε. Ζούσε ήρεμα και φυσιολογικά ώσπου ενα βραδυ ερωτεύτηκε ενα αλλο αγόρι. Στην αρχη φοβήθηκε αλλα μετα απο λίγο σκέφτηκε "σιγά, δεν ειναι και τόσο κακό, ας το δοκιμάσουμε". Και έτσι γεννήθηκε ένας μεγάλος έρωτας ο οποίος βέβαια δεν κράτησε πολυ. Τα δυο αγόρια της ιστορίας μας ζουσαν μακρυα το ενα απο το αλλο και οπως ηταν φυσικό η απόσταση αυτή έμελλε να γίνει η αρχή του τέλους τους. Στην αρχή φαινόταν οι δυκολιες μόνο λόγω της απόστασης. Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε πως το δεύτερο αγόρι είχε και άλλο αγόρι και κει μπλέχτηκαν πιο πολυ τα πράγματα και ήρθε το τέλος. Το αγόρι λοιπόν της ιστορίας μας πόνεσε πολυ, κατάλαβε πως είναι να πληγώνεσαι και θωράκησε την καρδιά του με ατσάλινα αγκάθια ωστε κανεις να μην μπορέσει κανεις να την αγγίξει και να τη ραγίσει ξανά. Έπειτα απο λίγο καιρό, προσποιούμενος οτι είναι καλα και δυνατός, αποφάσησε να ζήσει τη ζωή του. Γνώρισε κορίτσια πολλα, μα πιο πολλα αγόρια. Πέρασε νύχτες ζεστένοντας κρύες αγκαλιές μα η καρδιά του παρέμενε κρύα αλλά προστατευμένη. Πέρασε νύχτες κολασμένες αλλά και νύχτες τρυφερές. Γνώρισε καλούς αλλά και κακους ανθρώπους. Μα δεν ένιωσε στιγμή την ανάγκη να μείνει για ένα δεύτερο τσιγάρο το πρωί. Ο φόβος του πόνου πέρασε και έγινε συνήθεια. Οι πληγές κλείσανε. Κάποια στιγμή ενα παιδί προσπάθησε να αγγιξει την καρδιά του, μπορεί να τα κατάφερε σχεδόν. Μα ήταν βεβιασμένες οι κινήσεις του και τρόμαξε το αγόρι και έφυγε μακρυά. Έτσι το αγόρι συνέχισε το δρόμο του. Περιπλανόμενο σε μια σφαίρα ψευδαισθήσεων ανάλωνε τις νύχτες του χαρίζοντας ηδονές και όνειρα που χανόντουσαν με το φως του ήλιου. Δεν ηθελε να ακούει για αγάπη, δεν είχε πλεον πίστη και ο έρωτας γι'αυτον υπήρχε μονο στο σινεμά. Την αγαπη την είχε μόνο για τους δικους του ανθρώπους. Δίπλα πάντα σε καθε φίλο με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά. Ένα ζεστό βραδυ το αγορι καθως περιπλανόταν συνάντησε ενα αγόρι που αρχικα νομιζε πως είναι οπως τα άλλα, πως το άλλο πρωι δεν θα'χει καμία σημασια. Όμως σιγα-σιγα το αλλο αγόρι τον έκανε να τον εμπιστευτεί και με τον καιρό να λύσει τα δεσμά της καρδιάς του. Μετά απο πολύ καιρό η αγκαλιά απέκτησε ξανά νόημα, το φίλι έγινε νέκταρ και τα αγκάθια μαράθηκαν και στη θέση τους φύτρωσαν πολύχρωμα λουλούδια. Η πονεμένη του καρδια χτυπούσε ξανά δυνατά και τα όνειρά του απέκτησαν χρώματα. Ο ένας αγαπούσε τον άλλο. Δειλά ακούμπησε ο ένας το χέρι του άλλου. Σφίξανε τα χέρια και ενα χάδι και ένα φιλί στο λαιμό κύλισε, αποκοιμηθηκαν. Και εκεί ο χρόνος πάγωσε...
Και κοιμήθηκαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...;)
Και κοιμήθηκαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...;)
Αχ μωρό μου τι τέλειο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες που τελικά όλα αλλάζουν;
και να συμπληρώσω...
Καθ' όλη την περιπλάνηση του αγοριού στις κολασμένες αυτές νύχτες οι φίλοι του του λέγανε ότι πρέπει να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να μην αναλώνεται μόνο σε σαρκικές απολαύσεις. Το αγόρι όμως ήταν ανένδοτο. Δεν υπάρχει έρωτας, έλεγε, ούτε αγάπη, όλα αυτά τα δημιουργούμε εμείς και στο τέλος πληγωνόμαστε. Οι φίλοι του να εξακολουθούν να του τα λένε και αυτό να εξακολουθεί να πιστεύει τα δικά του... Μέχρι εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που όλα άλλαξαν...
Μμμμμμ εσυ μη χάσεις....αμεσως να χωθεις. Εξαλλου δεν ξερω αν το καταλαβες αλλα η ιστορια ειναι παραμυθακι που την εφτιαξα στο κεφαλι μου...οποτε μην κανεις προσθηκες :Ρ επρεπε να σημειωσω πως οι ομοιοτητες με πραγματκα προσωπα η γεγονοτα δεν εχουν καμια σχεση με την πραγματικότητα! :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ γλυκό και όμορφο όλο αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σου κάνουν τελικά οι αλλαγές, ε!
Παρεπιπτόντως έχει δίκιο η κατσίκα -.- !
i love a happy ending!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ DiViNe__ : αφου ειναι φανταστικη η ιστορία, το δικιο που το βλεπεις? :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή@sCaTterBraiN : me 2 :D
φανταστικη η ιστορια ,αλλα καπως ετσι ειναι και στη ζωη καποιος σε πληγωνει κλεινεσαι μεχρι να γιανουν οι πληγες και παλι απο την αρχη , για νεες ηττες για νεες συντριβες .
ΑπάντησηΔιαγραφή@ OFF : Μα κι αυτη η φανταστικη ιστορία απτη ζωη ειναι βγαλμένη :Ρ Το παλι απτην αρχη οκ ωραιο ειναι...αλλα οι ηττες και οι συντριβες να μην ειναι τοσο αποτομες...Και εννοειται δεν ξεχναμε "Οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο, πιο ζωντανο!".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλια μου :)
Σε βλέπω χαρούμενο και δεν θα σου το χαλάσω, σκεφτόμουν να κάνω τον έξυπνο (που είμαι) αλλά επειδή είμαι και λίγο πικραμένος δεν θα μιλήσω, να σου χαλάσω την ιστοριούλα σου, την εντελώς φανταστική :p (όχι σαν και σένα που κάνεις γκομενικούς και γενικούς απολογισμούς)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαααα; "Περιπλανόμενο σε μια σφαίρα ψευδαισθήσεων ανάλωνε τις νύχτες του χαρίζοντας ηδονές και όνειρα που χανόντουσαν με το φως του ήλιου." Μπαααα; Έτσι λένε τώρα τον Π τον μικρό τον Π τον μεσαίο τον Π τον μεγάλο, τον άντρα για σπίτι με κήπο, τον τρελο παιδί χαρά γεμάτο, το κελεπούρι και ΑΑΑΑΑΑΑΛΛΛΛΛΟΥΣ ΤΟΣΟΥΣ που δεν είπες; ΤΣΟΥΛΑ! Σα δε ντρέπεσαι! :p Φτου σου
Απαπαπα!!! Απο σημερα σε επιασε η πανσεληνος? Δηλαδη στις εκληψεις τι? Γινεσαι λυκανθρωπος?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο που με τρομαζει περισσότερο ειναι αυτο το διπλο "Μπααα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜηπως ηθελες να γραψεις "Μπαμ"??? :Ρ
Καλέ άρχισα να συμπαθώ τον Ιθάκη-man... από σήμερα λοιπόν δηλώνω ότι τον βλέπω με άλλο μάτι!!! Είναι μια κακιά αδερφή και το χαίρεται!!! :P :P :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης GeminiCious στην πανσέληνο γίνεται ο άλλος λυκάνθρωπος, όχι στις εκλείψεις! Εκτός αν είσαι μούφα λυκάθρωπος (βλέπε Jacob) και μπορείς να γίνεις όποτε θες!!!